"Su..."

Ruh, gücünü nereden alır? Yaşamın gizemli döngüsü içinde yapıp ettiklerimizden mi? Ya da ruhun gerçekten de kutsal dokunulmaz bir kaynağı mı vardır? Var mıdır gerçekten?

Ruh gücünü nereden alır sahiden? Ruh derken, ta içimizde; bilincimizin de ötesinde “biz” olan o hissettiğimiz şeyden bahsediyorum. Hani bazen yorulur, tükenir; sessizleşir yalnızlaşıveririz yokluğunda… Ruh neden suskunlaşır, yorulur sahiden?

Bu sorular havada asılı kalsın, ben size “su”dan bahsedeyim… Suyun bir kimliği yoktur. Tadı tuzu olmaz; bedenin susuzluğunu giderirken, bunu sessizce ve huzurla yapar. Su, tıpkı kaosun ortasına giren geniş boşluklar gibidir. Rahatlatır, huzur verir, tazeler. Bunu yaparken de yeni bir tat, bir duygu katmaz, sadece yeni tatlara ortam hazırlar.

Su, alçakgönüllüdür; bir tadının olmayışına kızmaz, içerlemez. Söylem peşinde koşmaz. İşte ruhun ihtiyacı olan da suyun açtığı bu geniş boşluklardır. Söylemsiz, alçakgönüllü, sessiz, boş anlar… Ruhun yorulduğunda ihtiyacı olan şey sudur. Ruhun su ihtiyacı bazen o kadar güçlü olur ki, hiçbir şey hissedemez hale geliriz, susuzluk bile…

 

"İşaret", 170x190 cm, tuval üzerine yağlıboya, 2009

Ben resimlerimde ruhun su ihtiyacını ön plana çıkarmak istedim. Hiçbir başka anlamı olmayan boş anlar, benim resimlerimde su ile özdeşleşiyor. Bu boşluk ihtiyacı, resimlerimde mavi derinlikler içinde ruhun arınma ritüeline dönüşüyor. Ruh, suyun sahiplenici içine alıcı varlığında yeniden kendini buluyor. Her resimde yeniden kendini hatırlıyor. Boşlukta kendisiyle karşılaşıyor, kendisini affediyor ve yüzeye çıkıyor.

Bazı izleyicilerin şöyle dediğini duyar gibiyim. “Su mutlaka mavi olmak zorunda mıdır? Ne kadar bilindik!” Doğrudur; ancak mavi, derinliği, enginliği iki boyutlu yüzeyde en rahat yakalayabileceğiniz renktir. Engin denizler gökyüzünün mavisini yansıtırlar. Mavinin taşıdığı bu gizemli güç, suyun azizliğini ve içine alan doğasını destekler. Ayrıca ben suyu mavi bardakta içmeyi severim. Bu noktada benim açımdan suyu mavi boyamaktan daha doğal bir şey yoktur.

Bu sergi mavi ışığın her yere düştüğü bir sergi oldu. Benim için boşluk ve ruh, mavi rengin kucağında anlam buluyor. Artık, tanımsız boşluklara değer atfetme, onlara saygılarımızı sunma zamanıdır.  

Zuhal Baysar

"Water..."

Where does the soul take its power from? Does it take the power from all the things we do in the mysterious circle of our lives? Or does it indeed have a sacred and untouchable source that we don’t know? Does it really?

Where does the soul take its power from sincerely? Here with the word of “soul” ,I am speaking about the thing we feel as ourselves beyond our thoughts. It sometimes gets exhausted and we become silent, feel alone and empty in its absence. Really why does the soul get exhausted sometimes?

Let’s hang these questions for a while and I will tell you about the “water”.  Water doesn’t have any identification. Doesn’t have a taste; it takes the thirst away silently and peacefully. Water is like a great space that enters in the middle of chaos. It refreshes, gives peace and comfort. While doing that, it doesn’t give a taste or a feeling. It just prepares us for a new taste.

Water is modest; never gets angry or takes offense of not having a taste. Never runs after rhetoric. The large space that water opens is the only thing the soul needs. Speechless, silent, humble and empty moments… The soul needs water when it is exhausted. Sometimes the thirst of the soul is so strong that we come to the state of not feeling anything, even thirst…

 

“Eternal circle”, oil on canvas, 160x190 cm, 2010

In my paintings water is a metaphor: I wanted to feature the thirst of the soul. The undefined, empty moments are identified with water. This need of emptiness finds its meaning in a ritual of cleansing of the soul in the depth of the blue colour. The soul redefines itself in the embracing presence of the water. It remembers itself, has its own catharsis in each and every painting. It faces with itself in the deep emptiness, forgives itself and rises to the surface.

I almost hear some people speaking like: “Does the water have to be blue all the time? How cliché!” That is true; but blue is a colour which the effect of depth and infinity can easily be associated with. The endless oceans reflect the blue colour of the sky. The mysterious power of the blue colour supports the wisdom and the embracing nature of the water. Also I’d like to drink water in a blue glass… In this case there is nothing more natural for me than painting the water in blue..

This exhibition has been a show which the blue light touched to everything. For me, emptiness and the soul find their meaning in blue. Now it is time to cherish the unidentified emptiness and to commend it…

Zuhal Baysar